Zatwardzenie u psa może pojawiać się incydentalnie lub też mieć charakter nawracający, przewlekły. Warto mu przeciwdziałać, ponieważ nieleczony problem nasila się. Wynika to z faktu, że zalegający w okrężnicy kał styka się z błoną jelita grubego, przez co traci jeszcze więcej wody. Przewlekłe zaparcia u psa wymagają
Lista substancji groźnych dla naszego pupila jest naprawdę długa – niebezpieczeństwa czyhają na nasze czworonogi nie tylko na zewnątrz, ale także w domu. Choć w niektórych przypadkach zatrucie u psa może mieć w miarę łagodny przebieg i skończyć się tylko na strachu, to w innych może stanowić zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia naszego pupila. Sprawdź, jak rozpoznać zatrucie u psa i jak reagować?Przez aktualizacja dnia 18:58 W przypadku zatrucia u psa, kluczowe jest jak najszybsze rozpoznanie objawów. Tylko szybkie i skuteczne działanie uchroni zwierzę przed ryzykiem powikłań. Co może wywołać zatrucie u psa i jak je rozpoznać? Jakie substancje mogą wywołać zatrucie u psa? Do zatrucia pokarmowego u psów dochodzi głównie za sprawą zjedzenia lub wypicia substancji trującej, a także połknięcia niebezpiecznego przedmiotu. Nierzadko niepokojące objawy pojawiają się również w wyniku wylizywania sierści zabrudzonej toksyczną substancją. Trujące, a nawet zagrażające życiu zwierzęcia substancje i przedmioty to: Baterie: wbrew pozorom zatrucie spowodowane połknięciem przez psa baterii nie należy do najrzadszych. Najczęściej są to miniaturowe lub guziczkowe baterie o typie AA lub AAA, które wykorzystuje się w kalkulatorach, aparatach fotograficznych lub grach elektronicznych. Leki: środki farmaceutyczne stosowane przez ludzi mogą stanowić śmiertelne zagrożenie dla czworonogów, dlatego należy przechowywać je w miejscu niedostępnym dla zwierząt. Pamiętajmy także, że nawet leki przeznaczone dla czworonogów nie powinny być im podawane bez konsultacji z lekarzem weterynarii, ponieważ podanie ich w niewłaściwej dawce może spowodować zatrucie u psa. Ocynkowane części metali: przedmioty będące źródłem cynku mogą stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia i życia naszego pupila. Mowa tutaj głównie o śrubach lub monetach, a także farbach, pudrach lub maściach cynkowych, które w łatwy sposób mogą zostać połknięte przez psa i powinny znajdować się w miejscu dla niego niedostępnym. Odpadki, z którymi pies może mieć styczność podczas spaceru lub zabawy na świeżym powietrzu. Do tej grupy zagrożeń zalicza się przede wszystkim resztki produktów spożywczych, opakowania po jedzeniu lub lekach, nawozy sztuczne i chemikalia, a także wodę z nieznanego źródła. Podczas przebywania z psem na zewnątrz, należy uniemożliwić mu zjadanie napotkanych odpadków oraz produktów nieznanego pochodzenia. Rośliny i grzyby: jedne z najczęstszych przyczyn zatrucia u psa. Zatrucie pokarmowe mogą wywołać trujące dla zwierząt gatunki roślin doniczkowych (np. diffenbachia, aloesy, anturium czy bluszcz), roślin ogrodowych (np. cis pospolity, hiacynt, tulipan, piwonia oraz jesienne zimowity), owoce niektórych roślin zielonych (ostrokrzew, cis) oraz trujące grzyby (muchomor sromotnikowy). Substancje chemiczne - produkty chemiczne są zarówno dla ludzi, jak i dla zwierząt szczególnie niebezpieczne. Zalicza się do nich wszelkiego rodzaju detergenty, środki czyszczące, odkażające, wybielacze do tkanin, płyny samochodowe, farby, rozpuszczalniki, produkty używane do udrażniania rur czy substancje zawierające glikol etylenowy, które mają charakter silnie trujący. Trutki i trucizny: ogromne zagrożenie dla czworonogów mogą stanowić trutki i trucizny znajdujące się w miejscach ogólnodostępnych takich jak garaże podziemne czy klatki schodowe. Szczególną uwagę właścicieli czworonogów powinny zwracać trutki dla gryzoni czy też preparaty stosowane w zwalczaniu mrówek lub ślimaków. Jakie są objawy zatrucia pokarmowego u psów? Objawy zatrucia pokarmowego u psa mogą być dosyć zróżnicowane i objawiać się na różnych płaszczyznach. Najczęstsze symptomy, które mogą świadczyć o zjedzeniu lub połknięciu toksycznej substancji dotyczą: układu pokarmowego: mogą pojawić się wymioty, wymioty z krwią, biegunka, ślinotok, obecność krwi w moczu oraz kale; układu oddechowego: u psa można zaobserwować kaszel, duszności i trudności w oddychaniu; układu nerwowego: nierzadko zatruciu pokarmowemu towarzyszą zaburzenia świadomości, drgawki, drżenie mięśni, zwężone albo rozszerzone źrenice, niedowidzenie, trudności w poruszaniu się lub niezdolność ruchowa; zmian skórnych: w przypadku, gdy pies miał do czynienia z toksyczną substancją, może dojść do chemicznego poparzenia w okolicy pyska lub przewodu pokarmowego, a także może być widoczne zaczerwienienie skóry i obrzęki; innych zaburzeń np. krwawienia z dróg rodnych, przyśpieszonego tętna oraz zapaści. Pamiętajmy, że powyższe objawy są jedynie najczęstszymi, jakie mogą pojawić się przy okazji zatrucia u psa. Każdy przypadek jest indywidualny i – w zależności od toksycznej substancji, z jaką miał do czynienia pies – mogą mu towarzyszyć inne objawy oraz przebieg. Co należy zrobić, gdy podejrzewamy zatrucie pokarmowe u psa? W przypadku, gdy podejrzewamy, że pies miał kontakt z substancją, w wyniku której mogło dojść do zatrucia, należy jak najszybciej skontaktować się z weterynarzem. Udanie się do specjalisty jest konieczne nie tylko w przypadku, gdy zaobserwowaliśmy niepokojące objawy, ale także wówczas, gdy pies spożył niebezpieczną substancję lub przedmiot i nie obserwujemy u niego jeszcze żadnych negatywnych symptomów. W przypadku zatruć pokarmowych kluczowe jest jak najszybsze wdrożenie odpowiedniego leczenia – odpowiednio szybka reakcja ma ogromny wpływ na dalsze rokowania i jest kluczowa dla zdrowia, a nawet życia zwierzęcia. Dla lekarza weterynarii istotna będzie przede wszystkim znajomość substancji, którą spożył nasz pies. Pomocna będzie nazwa produktu, opakowanie lub dołączona do niego ulotka – dzięki temu weterynarz ustali dokładny skład preparatu, jaki doprowadził do zatrucia u psa. Wiedza ta pozwoli przyspieszyć proces leczenia i natychmiast wdrożyć ukierunkowaną metodę leczenia. Pomocne mogą być także dodatkowe informacje, w tym: przybliżona ilość substancji, jaką spożył pies; czas, jaki upłynął od zetknięcia się zwierzęcia z trującą substancją; ewentualne objawy niepożądane, jakie wystąpiły po zjedzeniu lub wylizaniu substancji; czy usiłowaliśmy podjąć próbę samodzielnej pomocy zwierzęciu a jeśli tak, to jaką i jakie były tego rezultaty.Co zrobić gdy dziecko się zakrztusi mlekiem. Zwłaszcza, że gdy dziecko zaczyna się krztusić, jest to dla wszystkich ogromny stres i potencjalne niebezpieczeństwo uduszenia. Dlatego należy takich sytuacji unikać. Jeśli ciało obce dostanie się do dróg oddechowych, objawy wystąpią natychmiast.
Powszechnie wiadomo, że koty miewają kłębki sierści, ale co z psami? Jeśli Twój pies wydaje dźwięki, jakby miał kłębek sierści, to możesz być zaniepokojony i zastanawiać się, czy to normalne u Ale czy psy rzeczywiście mogą miewać kłębki sierści? Tak, psy mogą mieć kłębki sierści w gardle, ale jest to rzadkie, i jest w tym coś więcej. W tym artykule omówimy, czy psy mogą mieć kłębki sierści, przyczyny i najczęstsze powody, dla których tak się dzieje, co możesz zrobić, aby pomóc swojemu psu, jeśli ma kłębek sierści, i jak zapobiec kłębkom sierści w przyszłości. Czy psy mogą krztusić się kłębkami sierści? Wiesz, że koty często mogą krztusić się kłębkami sierści, ale czy wiesz dlaczego tak się dzieje? Dzieje się tak dlatego, że ich języki są specjalnie ząbkowane, co uniemożliwia im wypluwanie pewnych rzeczy z pyska, na przykład sznurka, włosów czy sierści. Psy nie mają tak ząbkowanych języków jak koty, ale to nie znaczy, że psy nie połkną czasem włosów. Ponieważ koty pielęgnują się poprzez lizanie i robią to często, nie mają innego wyjścia, jak tylko połknąć sierść, która się od nich odczepi. Może się ona wtedy zebrać w żołądku kota i utworzyć kulki sierści, które kot może później zwymiotować. Jest to bardzo normalne dla kotów. Ale czy kłębki włosów są normalne dla Twojego psa? A więc "mój pies brzmi jakby miał kłębek sierści - co to oznacza?". Rzadko zdarza się, aby pies miał kłębki sierści, ale z pewnością nie jest to niespotykane. W rzeczywistości, nie jest to tylko problem kotów i psów - wiele innych futrzanych stworzeń miewa ten sam problem, w tym króliki, fretki, krowy i inne. Co powoduje powstawanie kłaczków włosów u psów? Czy to u kota, czy u psa, możesz się zastanawiać, dlaczego włosy połknięte przez zwierzę nie są po prostu trawione razem z pozostałą zawartością żołądka. Aby odpowiedzieć na to pytanie, przyjrzyjmy się najpierw, czym dokładnie jest kula włosowa u psa. Tak wygląda kłębek sierści: Kulki sierści, znane również jako trichobezoary, są masą włosów w przewodzie pokarmowym psa, które nie zostały strawione. Jak widać powyżej, kłębki sierści wyglądają jak ciasne, wydłużone walce zbitej Często zawierają one również kawałki niestrawionego jedzenia, które dostały się do nich podczas transportu do żołądka psa. W większości przypadków pies będzie miał kłębki sierści, gdy przypadkowo połknie trochę własnego futra podczas higieny ciała, lizania miejsca na skórze z luźnymi włosami lub z innych powodów. Jeśli zdarzyło Ci się kiedyś, że Twój pies wpadł w szał, ponieważ jego odchody zwisają na nitce włosów z jego tylnej części ciała, prawdopodobnie zjadł własne futro lub gryzł Twoją szczotkę do włosów. Zdarza się to rzadko, ale nie jest niespotykane, a w większości przypadków psy połykają tylko niewielkie ilości włosów, które nie powodują żadnych problemów. Głównym problemem związanym z kłębkami włosów w żołądku psa jest to, że wywołują one efekt kuli śnieżnej. Oznacza to, że gdy Twój zwierzak zgromadzi już w żołądku niewielką ilość nadmiaru sierści, która nie została wydalona na czas z kałem, będzie ona przyciągać więcej sierści, która nieuchronnie zlepi się wokół niej, co sprawi, że kula włosowa zwiększy swój rozmiar i będzie trudniejsza do usunięcia. Czy niektóre psy są bardziej podatne na powstawanie kłaczków sierści niż inne? Może Ci się wydawać, że większa ilość sierści u psa oznacza większe prawdopodobieństwo wystąpienia problemów z kulkami włosów, ale w rzeczywistości tak nie jest. AdvertisementsZ tego, co wiemy, długość sierści psa nie jest czynnikiem decydującym o tym, czy jest on bardziej podatny na powstawanie kul włosowych, czy też nie. Z tego powodu, tworzenie się kłaczków u psów nie jest związane z żadną konkretną rasą. Czynnikiem decydującym o tym, czy pies będzie miał problemy z powstawaniem kulek włosów jest funkcjonowanie jego żołądka i przewodu pokarmowego oraz to, czy pies jest w stanie skutecznie opróżnić swoje jelita zanim kule włosowe będą miały szansę zacząć się tworzyć i gromadzić więcej włosów. Na przykład, jeśli pies cierpi na choroby skóry, ma problem z wypadaniem włosów, cierpi z powodu roztoczy, alergii na pchły lub innych problemów skórnych, które zachęcają psa do lizania się bardziej niż zwykle, może to sprawić, że pies będzie bardziej podatny na tworzenie się kulek włosów. Czy kłębki sierści są niebezpieczne dla psów? Choć zdarza się to rzadko, w niektórych przypadkach tworzenie się kłębków sierści może być niebezpieczne dla psa. Jeśli włosy lub sierść zgromadzą się w żołądku psa, w naturalny sposób wywołają odruch wymiotny, powodując wymioty, a tym samym wydalenie masy włosów z organizmu. Kiedy to nastąpi i pies wydali kulkę włosów, wszystko będzie w porządku. Jeśli jednak kula włosowa rośnie (zbiera więcej włosów) w żołądku psa stając się coraz większa, to istnieje szansa, że pozbawia psa płynów, które są mu potrzebne, a to może prowadzić do odwodnienia. Odwodnienie jest niebezpieczne dla Twojego psa, więc zwróć uwagę na te znaki ostrzegawcze, takie jak: Brak apetytu Utrata elastyczności skóry Wymioty Senność i obniżony poziom energii Suchość nosa Dyszenie Suche lub lepkie dziąsła Sucho wyglądające, zapadnięte oczy. Kulki włosów u psów mogą również stać się niebezpieczne, jeśli spowodują blokadę w przewodzie pokarmowym i staną się stanem zapalnym, uniemożliwiając psu normalne trawienie. Co robić, gdy pies cierpi z powodu kulek włosów? To bardzo rzadkie, aby u psa pojawiły się kłębki sierści. Jeśli znalazłeś się w takiej sytuacji, dobrze jest umówić się na wizytę u lekarza weterynarii, aby ustalić przyczynę i wyjaśnić dlaczego Twój pies ma kulki włosów w żołądku. Twój lekarz będzie potrafił odróżnić od siebie ewentualne oczywiste problemy, takie jak pchły, roztocza, infekcje grzybicze i inne alergie skórne. Leczenie przyczyn leżących u podstaw swędzenia i lizania przez psa również rozwiąże problem kulek włosów w dłuższej perspektywie. Jeśli jest to rzeczywiście problem kłębków sierści, lekarz weterynarii może również chcieć przyjrzeć się diecie psa, aby dowiedzieć się, czy coś nie jest przyczyną swędzenia i podrażnienia skóry, co powoduje, że pies zbyt często się wylizuje. Ewentualnie, lekarz weterynarii może zalecić środek przeczyszczający, aby pies mógł wydalić włosy z żołądka w bardziej komfortowy sposób. Możesz spróbować zastosować u swojego pupila środek na kulki włosów dla kotów, taki jak Greenies Smartbites. W większości przypadków lekarze weterynarii zalecają jednak zastosowanie środka zmiękczającego stolec lub przeczyszczającego, aby pies mógł łatwiej wydalić kulkę włosów. Naturalne środki przeczyszczające dla psa: Mleko w znacznej ilości : ilość zostanie wskazana przez weterynarza w zależności od cech naszego psa. Mleko u psów ma łagodny efekt przeczyszczający, gdy enzym trawienny laktazy nie rozkłada laktozy w mleku. Laktoza przyciąga płyn do jelita, co stymuluje ruch jelit. Otręby pełnoziarniste : ma to wpływ na bolus jelitowy. Można go dodawać do żywności w ilości od jednej do pięciu łyżek dziennie. Może być oferowany codziennie, aby zapobiec zaparciom. Oliwa z oliwek : podawanie łyżki stołowej bezpośrednio lub w jedzeniu może pomóc w rozwiązaniu łagodnych zaparć. Pulpa z buraków, marchwi lub psyllium : są to pokarmy, które można włączyć do diety psa. Jego zalety wynikają z udziału włókien. Woda do picia : ponieważ właściwe nawodnienie ma zasadnicze znaczenie dla konsystencji stolca i ruchliwości jelit, ważne jest, aby pies pił dużo wody. Jeśli nasze dziecko mało pije, możemy zdecydować się na mokrą dietę lub, jeśli spożywa karmę, przynajmniej zaoferować namoczenie. Dużo błonnika : diety o wysokiej zawartości błonnika są niezbędne dla dobrego transportu jelitowego. Jak zapobiegać powstawaniu kul włosów u psów? Zapobieganie jest zawsze najlepszym lekarstwem, a na szczęście psie kłębki sierści nie są częstym problemem, więc raczej nie będziesz musiał się nimi martwić. Ponieważ psy rzadko samodzielnie dbają o higienę, tak jak koty, i jeżeli Twój pupil nie cierpi na żadne problemy skórne, prawdopodobnie nie będziesz musiał się tym zajmować. Poniżej przedstawiamy kilka sposobów na zapobieganie powstawaniu kulek włosów u Twojego psa: Zapewnij swojemu psu codziennie dużo świeżej wody. Nawodniony pies będzie miał sprawniejsze jelita, a wszelkie włosy, które pies połknie, przejdą naturalnie wraz z kałem, tak jak powinno to mieć miejsce w normalnych okolicznościach. Regularnie wykonuj zabiegi pielęgnacyjne. Jest to szczególnie ważne w przypadku psów z długą sierścią lub tych, które często zrzucają sierść, zwłaszcza w okresie linienia. Regularne szczotkowanie sprawi, że Twój pies będzie miał mniej włosów do zjedzenia, jeśli będzie się wylizywał. Zapewnij swojemu psu rozrywkę. Nuda jest jednym z najczęstszych powodów, dla których pies zaczyna skubać, żuć, gryźć i lizać się. Znudzony pies nabiera tych złych nawyków, aby umilić sobie czas. Możesz odwrócić uwagę psa, zapewniając mu dużo czasu na zabawę i ćwiczenia, tak aby był zrelaksowany w Twoim domu. Zaoferuj psu zdrowe gryzaki, aby zachęcić go do skierowania lizania na coś mniej owłosionego. Wzbogać dietę psa witaminami i probiotykami Czy psy mogą mieć kule włosowe od lizania? Tak, psy mogą nabawić się kulek włosów z powodu wylizywania własnej sierści. To samodzielne dbanie o higienę jest normalne dla psów, ale zazwyczaj wiąże się z tym, że Twój pies zjada przynajmniej trochę włosów. Z czasem może to doprowadzić do powstania kul włosowych. Co robić, gdy pies zadławi się kulą włosową? Niezależnie od tego, czy pies zadławił się kulą włosową po przypadkowym połknięciu zbyt dużej ilości sierści, czy też czymś innym, należy podjąć te same kroki. Zacznij od uspokojenia psa, aby nie ugryzł się z paniki. Otwórz pysk psa i zajrzyj do środka w poszukiwaniu luźnej sierści lub czegokolwiek innego, co nie powinno się tam znaleźć. Jeśli zauważysz coś w jamie ustnej lub gardle psa, użyj dużej pęsety, aby to usunąć. Staraj się zwracać uwagę na to, co pies gryzie, aby nie próbował przypadkiem zjeść czegoś, co spowoduje jego zadławienie. Jak pozbyć się kul włosowych u psa? Jest kilka rzeczy, które możesz zrobić, aby pozbyć się kul włosowych u swojego pupila. W razie wątpliwości, zasięgnij porady weterynarza, która metoda będzie najlepsza dla Twojego pupila. Dobrym punktem wyjścia jest stosowanie szamponów nawilżających lub kąpieli z dodatkiem płatków owsianych. Zapobiegając przesuszeniu skóry, możesz ograniczyć wypadanie włosów u Twojego pupila. Mniejsze wypadanie włosów oznacza, że psy nie połykają włosów. Zdrowy pies z dobrze funkcjonującym układem pokarmowym jest mniej narażony na powstawanie kul włosowych. Możesz wspierać zdrowie układu trawiennego stosując dietę o wysokiej zawartości błonnika. Twój lekarz weterynarii może pomóc Ci zdecydować, czy krótko- czy długoterminowa zmiana diety jest lepsza dla jelit Twojego psa. Lekarz weterynarii może nawet zasugerować tymczasowe suplementy z błonnikiem. Pamiętaj, że nie chcesz podawać psu zbyt dużej ilości błonnika, dlatego przed podaniem dodatkowej porcji błonnika porozmawiaj z lekarzem weterynarii. Dlaczego mój pies wydaje odgłosy, jakby miał kulę włosową? Jeśli uważasz, że Twój pies ma objawy ostrzegawcze, może mieć kulę włosową. Może on również cierpieć na zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli u psów, znane jako kaszel kenelowy. Poproś swojego lekarza o poradę weterynaryjną, aby sprawdzić, w czym tkwi problem. Weterynarz może ustalić źródło okropnego odgłosu charczenia lub kaszlu. Weterynarz może również sprawdzić, czy pies odczuwa dyskomfort fizyczny. Niezależnie od tego, czy Twój pies ma kulę włosową, pomoc weterynaryjna i diagnoza może pomóc w określeniu idealnego leczenia.Pierwszym krokiem do wyeliminowania złych zachowań jest zidentyfikowanie przyczyn gryzienia. Często jest to sposób szczeniaka na przeżycie lub okazanie zainteresowania. W takim przypadku konieczna będzie stymulacja i wyciszenie szczeniaka, aby przestało gryźć. Kolejnym krokiem do oduczenia szczeniaka jest stworzenie i przestrzeganie zasad.
Najlepsza odpowiedź Aby uzupełnić doskonałą odpowiedź Liang-Hai … jeśli zaczną dochodzić do siebie ( jeśli „ponownie kaszlą i dyszą , ale oddychają ), nie walą ich w plecy i w szczególności nie próbuj manewru Heimlicha; może to spowodować wymioty, co w dużym pośpiechu znacznie pogorszy problem. Zostaw je fizycznie w spokoju i zachęć do powolnego i głębokiego oddechu, gdy wypuszczą resztki wody z gardła. Pozycja głową w dół twarzą w dół jest ważna, nawet jeśli głowa jest zawieszona tylko między kolanami, co pozwala wodzie zebranej w gardle wypłynąć z ust. Absolutnie nie chcesz, aby ich krtań zamknęła się w odpowiedzi na wtargnięcie wody. Spodziewaj się, że pełne wyzdrowienie zajmie trochę czasu, prawdopodobnie nawet kilka godzin, jeśli pływali, kiedy to się stało, i byli poważnie osłabieni przy zdarzeniu. Odpowiedź Aby dodać do doskonałej odpowiedzi Sarah Reyes, na górze obu rur z tyłu naszych ust znajduje się podobny do zaworu element ( nagłośnia), która znajduje się za / poniżej i poza naszym języczkiem. Uvula to rzecz w kształcie worka treningowego, która porusza się, gdy mówimy AHHHH w gabinecie lekarskim, aby lekarz mógł spojrzeć na tył naszych gardeł, gdy mamy badanie wykonane przez naszego internistę lub laryngologa. Zastawka znajduje się powyżej krtani. Otwiera się i zamyka, abyśmy mogli oddychać lub jeść, ale nie jedno i drugie jednocześnie. Dlatego czasami się dławimy: zawór nie zamyka się całkowicie, a bolus (rzecz, którą połykamy, czy to ślina, woda czy jedzenie) trafia do niewłaściwej „fajki” – tak jak powiedziała Sara. Jeden przykład: osoby z tracheostomią oddychają przez tchawicę (rurkę powietrzną), a nie przez nos lub usta. Rurka tracheostomijna wpływa na mechanizmy połykania i są bardziej narażone na aspirację, ponieważ rurka dotchawiczna zmienia kąt os, a połykanie staje się czymś trudniejszym do osiągnięcia. Potrzeba oddychania jest większa niż potrzeba połykania, a drogi oddechowe muszą być chronione. Osoby z tracheotomią noszą urządzenia do odsysania lub mają są poręczne, aby mogły udrożnić drogi oddechowe w przypadku aspiracji (aspirację definiuje się jako wdychanie do tchawicy wszelkich ciał stałych lub płynnych, w tym śliny) .Zdychanie materią niesterylną stwarza ryzyko infekcji, a zachłystowe zapalenie płuc jest i częste występowanie wśród osoby z trachlami. Osoby, które mają problemy z połykaniem pigułek intuicyjnie rozumieją to: umieszczenie głowy w określonych pozycjach ułatwia połknięcie pigułki i minimalizuje poprzez zmianę postawy możliwość zakrztuszenia się tabletki. Kiedy więc ktoś bez tracheostomii pije lub je i natychmiast zaczyna kaszleć lub krztusić się i robi to przez kilka sekund, kaszel udrażnia drogi oddechowe (bez użycia urządzenia odsysającego w celu odsysania treści z dróg oddechowych). Zamiast tego kaszel wypycha zawartość dróg oddechowych wraz z gwałtownym strumieniem silnego powietrza wypływającego z płuc i, miejmy nadzieję, z dróg oddechowych. Często to, co tam było, trafia do ust, a następnie jest połykane lub wypluwane.Jeśli zdecydowaliśmy się na przygarnięcie innego zwierzęcia, mając już czworonoga, tę kwestię warto wziąć pod uwagę. Pies może również nie panować nad swoim ciałem w momencie wielkiej ekscytacji. Niekiedy zdarza się, że zwierzęta zostawiają na podłodze kropelki moczu, gdy bardzo się cieszą, np. z powrotu opiekuna do domu.
Pies się trzęsie z zimna. Jednym z najczęstszych powodów, które opiekun psa może łatwo wydedukować są dreszcze u psa na skutek zmiany temperatury. Jeżeli zabierasz psa na spacer, gdy temperatura jest znacząco niższa od domowej i zaraz po wyjściu pies zaczyna dygotać, to najprawdopodobniej jest mu zimno. Wróć z psem do domu
William Shakespeare nazwał zazdrość zielonookim potworem. Z tym uczuciem, zarówno u siebie, jak i u innych, zetknąłeś się pewnie nie raz. Czy wiesz, że może ono dotyczyć również czworonożnego domownika? Dowiedz się, skąd bierze się zazdrość u psa, w jaki sposób zachowuje się zazdrosny pies, a przede wszystkim – jak sobie z nią radzić. Badacze psich zachowań są już pewni – czworonogi odczuwają całkiem dużą gamę emocji. Zostały one podzielone na dwie grupy: emocje pierwotne i emocje wtórne. Do tych pierwszych należą strach, radość, złość czy zaskoczenie. Wśród drugich znalazły się wstyd, poczucie winy i zazdrość, którą właśnie teraz się zajmiemy. Co ciekawe, chociaż jestem daleka od generalizowania, częściej zazdrość o opiekuna przejawiają psy małych ras. Te duże są bardziej skłonne do „dzielenia się”. Oczywiście nie można z góry zakładać, że każdy york będzie zazdrosny, a każdy labrador podzieli się swoim opiekunem z innym psem lub człowiekiem. To, czy pies jest zazdrosny, możemy określić dopiero w konkretnej sytuacji. Zazdrość u psa – skąd się bierze i jak wygląda? Psy, podobnie jak ludzie, nie są zazdrosne o wszystko i wszystkich. Może się jednak zdarzyć, że Twój pupil poczuje, że w danej sytuacji jest na zagrożonej pozycji i zacznie odczuwać wspomniane uczucie zazdrości. Najczęściej pojawia się ono, gdy sytuacja w Waszym domu ulega znaczącej zmianie. Co to oznacza? Pojawienie się nowego członka rodziny – partnera, dziecka, czy drugiego zwierzęcia. Twój czworonożny przyjaciel nie potrafi poradzić sobie ze zmianami i wtedy do gry wkracza zielonooki potwór. W nowej sytuacji bardzo szybko zauważysz, że zachowanie Twojego pupila uległo zmianie. Jak najczęściej zachowuje się zazdrosny pies? W obecności „intruza” zwierzę może skomleć, warczeć i szczekać. Zazdrosne psy mogą stać się nawet agresywne. Z drugiej strony objawem zazdrości może być smutek i apatia. Niektóre zwierzęta niszczą swoje posłanie lub zabawki, a nawet zaczynają sikać w domu. Być może Twój pupil będzie próbował Cię odzyskać, wpychając się między Ciebie i osobę lub zwierzę, które mu zagraża. Tendencję do takiego zachowania udowodnili naukowcy z University of California. Pokazywali grupie psów filmy video, na których ich opiekunowie bawili się z pluszowymi czworonogiem. Większość obserwowanych psów od razu próbowało dostać się w pobliże swojego opiekuna. Reakcję na nagranie z pluszowym psem porównano z reakcjami na inne czynności wykonywane przez opiekunów. W innych przypadkach objawy zazdrości były sporadyczne. Potwierdziło to nie tylko zdolność psów do zazdrości, ale również potrzebę oddzielenia swojego opiekuna od intruza. Zazdrosny pies – czy da się temu zapobiec? Wspominałam wcześniej, że to, czy pies jest zazdrosny, da się określić w konkretnej sytuacji. Mimo to można zawczasu co najmniej zminimalizować efekty działania złych emocji. Może na to znacząco wpłynąć właściwa socjalizacja i przyzwyczajanie psa od szczeniaka do różnych sytuacji. Oczywiście ciężko jest myśleć zawczasu o wszystkich poważnych zmianach w życiu. Jednak, kiedy one nadejdą, pomyśl o tym, jak przygotować na nie swojego czworonożnego przyjaciela, aby zaoszczędzić mu negatywnych emocji, w tym zazdrości. Przeanalizujemy teraz konkretne sytuacje, w których najczęściej objawia się zazdrość u psa. Pies zazdrosny o partnera Było tak pięknie – tylko on (pies) i Ty (opiekun). Całą uwagę w wolnym czasie poświęcałeś czworonogowi. I nagle w Twoim życiu pojawia się ktoś nowy, kto ten czas psu zabiera. Często pies jest zazdrosny o partnera, ponieważ poświęca się mu, chcąc nie chcąc, mniej uwagi. Bardzo ważne jest zatem, żeby od początku pracować nad pozytywnym kojarzeniem. Niech wizyty partnera będą dla psa okazją do dodatkowego spaceru, wspólnej zabawy, czy karmienia smakołykami. Czasami zdarza się, że negatywne emocje u psa wywołuje strach człowieka. Czworonogi doskonale wyczuwają, gdy ktoś się ich boi. Niektóre reagują bardzo ekspresyjnie, chcą wejść w interakcję, co jedynie pogłębia traumę, a w efekcie również barierę na linii człowiek – zwierzę. Taka sytuacja będzie wymagała od Ciebie delikatności zarówno w stosunku do psa, jak i partnera. Wspólnie musicie wypracować kolejne kroki wzajemnego poznawania się. Pies zazdrosny o dziecko Bezpośrednio przed pojawieniem się noworodka w domu należy psa porządnie zmęczyć. Długi spacer warto urozmaicić treningiem lub zabawą z innym czworonogiem. Dzięki temu uwolni z siebie nagromadzoną energię i w momencie zapoznania z małym człowiekiem nie będzie już aż tak mocno podekscytowany. Zaraz po powrocie ze szpitala do domu pies będzie łaknął kontaktu ze swoją opiekunką, której nie widział kilka dni. Młoda mama, mimo skupienia na maluszku, powinna poświęcić czas na dużą dawkę czułości wobec zwierzęcia. Pierwszy kontakt z samym noworodkiem powinien odbywać się na poziomie, na którym pies nie będzie musiał się wspinać, aby zobaczyć, co jego opiekunowie przynieśli do domu. Twój pupil będzie chciał zapoznać się z zapachem nowego lokatora, przekonać się, że w beciku nie znajduje się zabawka, a prawdziwy, chociaż mały, człowiek. Przede wszystkim z nadchodzącą zmianą, którą jest pojawienie się dziecka, należy zaznajamiać psa w trakcie ciąży. Dla czworonoga, który do tej pory był oczkiem w głowie swoich opiekunów, będzie to naprawdę ogromna zmiana. Pojawi się nowy i bezbronny lokator, który będzie wymagał od swoich rodziców całodobowej opieki i czasami psie potrzeby mogą zostać zepchnięte na drugi plan. Do tego dochodzi nowy zapach oraz dźwięki, np. płacz. Cała praca związana z przyzwyczajaniem psa do nowej sytuacji spoczywa zatem na dorosłych opiekunach. Już w trakcie ciąży warto zapraszać do domu znajomych z dziećmi, również tymi najmniejszymi. Dzięki temu zwierzę przyzwyczai się do dźwięków wydawanych przez dzieci oraz zachowań, które dla czworonoga mogą wydawać się dziwne. Gdy młoda mama będzie jeszcze w szpitalu, tata dziecka niech zabiera do domu brudne pieluszki oraz ubranka, które przeszły już zapachem małego człowieka. Tę metodę zastosowaliśmy na naszym Idefixie i sprawdziła się doskonale. Co więcej, Idefix asystował nam przy wielu czynnościach związanych z dziećmi, np. kładł się blisko łóżeczka, gdy spały, a także z wielką uwagą obserwował karmienie. Jeśli chcesz uniknąć tego, że pies będzie zazdrosny o dziecko, nie daj mu odczuć, że stracił swoją pozycję i Twoją miłość. Poświęcaj mu tyle uwagi, ile zdołasz. Pies jest zazdrosny o drugiego psa Powodów, dla których decydujesz się na sprowadzenie do domu drugiego czworonoga, może być wiele. Jeśli do tej pory pies-rezydent był jednym zwierzęciem w rodzinie, to nic dziwnego, że może stać się zazdrosny o nowego lokatora. Dotyczy to szczególnie starszych czworonogów. Wprowadzenie kolejnego psa do domu będzie wymagało od wszystkich domowników wiele spokoju i cierpliwości. To, że Twój pupil uwielbia zabawy z innymi czworonogami na spacerach, nie oznacza, że zaakceptuje nowego lokatora we własnej przestrzeni. Zachowaj rytm dnia i zasady, do których przyzwyczajony jest pies-rezydent. Jeśli swojemu „staremu” czworonogowi zabraniasz pewnych zachowań, np. wskakiwania na kanapę, to nie możesz pozwalać na to nowemu domownikowi. Stosuj wobec obu psów te samego reguły codziennego życia i poświęcaj im tyle samo uwagi. Często czworonogi mają silniejszą potrzebę przebywania w towarzystwie opiekuna niż swoim. Jeśli zatem rozważasz wzięcie drugiego psa, aby pierwszy miał towarzystwo, to niekoniecznie może być to dobre rozwiązanie. Zazdrosny pies? Wszystko z umiarem Zdążyłeś się już przekonać, że zazdrość u psa wcale nie jest rzadkim zjawiskiem. A czy Twój pupil miewa z tym problem? Mam nadzieję, że nie. Jeśli jednak przejawia takie zachowanie, zastanów się, co jest tego powodem. Właściwe określenie przyczyny jest punktem wyjścia do naprawiania Waszych relacji i korygowania niepożądanego zachowania. Uwielbienie psa wobec swojego opiekuna jest wprawdzie przejawem zaufania (o tym, jak rozpoznać, czy pies Ci ufa, pisałam w artykule Jak pies okazuje zaufanie?), ale jedynie pod warunkiem, że nie przeradza się ono w zazdrość i nie stwarza zagrożenia dla innych.